کنترل بدخلقی کودک

بهترین واکنشی که می‎توانید نسبت به بدخلقی و عصبانیت کودکتان نشان دهید کنترلِ خودتان است، چون شما الگوی او هستید.

مهار کردن خشم کودک

والدین بداخلاقی را از نوپایانِ دو ساله انتظار دارند، اما طغیان‎ کودکان لزوماً پس از سنین نوپایی متوقف نمی‎شود. گاهی اوقات کودکانِ بزرگ‎تر نیز در کنترل خشم و ناامیدی‎شان مشکل دارند. برخی کودکان تنها خونسردی خود را در موقعیت‎هایی خاص از دست می‎دهند؛ اما بقیه زمانی که شرایط مطابقِ میل‎شان پیش نمی‎رود، دست به اعمالِ شدیدتری می‎زنند. کودکانی که ذاتاً به نشان دادنِ عکس‎العمل‎ها و واکنش‎های شدید گرایش دارند، برای کنترل و مدیریتِ خشم و بدخلقیِ خود به کمکِ والدین شان نیاز دارند.

کنترلِ طغیان‎ها می‎تواند برای کودک امری مشکل باشد؛ همچنین یاد دادنِ این کار به آن ها نیز برای والدین دشوار است؛ سعی کنید صبور و مثبت باشید و بدانید که رشدِ این مهارت در کودک (کنترل خشم و بدخلقی) زمان می‎برد و با مربی‎گری درستِ شما مطمئناً بهبود خواهد یافت.

نقش والدین

مدیریتِ کودکان می‎تواند یک چالش باشد. گاهی اوقات برقراری آرامش در خانه و در عینِ حال خونسرد باقی ماندنِ خودتان امری ناممکن به نظر می‎رسد. اما هنگامی‎که دارید به بدخلقی کودک‎تان واکنش نشان می‎دهید و همه ‎چیز ناراحت کننده شده است، اگر آرامشِ خود را حفظ کنید، بهتر می‎توانید به کودک‎تان یاد بدهید که او نیز این کار را انجام دهد.

برای کمک به کنترلِ خشمِ کودک در جبهه کودک قرار بگیرید؛ شما هر دو قصد دارید با خشم و بدخلقی کودک که برایِ او مشکل ایجاد می‎کند، مبارزه کنید.

صبرِ شما ممکن است است بر اثرِ خشم، نافرمانی، سرپیچی کودک و جر و بحث، از بین برود، اما باید بدانید که در این لحظه بیش از هر زمانی به صبرِ خود نیاز دارید. البته که احساسِ خشم می‎کنید، اما چیزی که مهم است این است که چگونه آن را کنترل می‎کنید.

اگر به بدخلقی کودکتان با فریاد زدن و خشمگین شدن پاسخ دهید، تنها به او یاد می‎دهید که مانندِ شما عمل کند و رفتارهایِ بدِ او افزایش می‌یابد.

اما اگر خونسرد باشید و با صبر و حوصله رویِ وضعیتی که موجب خشم و ناامیدی کودک شده است کار کنید، کودک‎تان نیز یاد می‎گیرد که چگونه با آرامش خشم و ناامیدی خود را کنترل کند.

برای مثال می‎شنوید که کودک‎تان در اتاق بر سرِ عروسکی با دیگران دعوا می‎کند. به آن اهمیت نمی‎دهید و پیشِ خود می‎گویید که خود به خود برطرف می‎شود. اما پس از مدتی می‎شنوید که جر و بحث‎ها به جیغ کشیدن تبدیل شده است، سپس صدای پرتاب کردن و گریه را می‎شنوید. تصمیم می‎گیرید به اتاق بروید و قبل از این که کسی از این ماجرا آسیب ببیند در آن مداخله کنید. هنگامی که به صحنه دعوا می‎روید، بسیار ناراحتید؛ هر چه باشد شنیدنِ صدایِ جیغ بسیار ناراحت کننده است و همچنین از این‎که کودک‎تان عروسک را به بقیه نداده و با دوستانش کنار نمی‎آید، پریشان می‎شوید. شما می‎دانید که عروسکی که بر سرِ آن دعواست، پس از مدتی نه چندان طولانی گم شده، شکسته یا نادیده گرفته می‎شود.

حال بهترین واکنشی که می‎توانید نشان دهید چیست؟ کنترلِ خودتان است! الگو قرار دادنِ خودتان، نیرومندترین ابزارِ آموزش است. آرام، محکم و واضح صحبت کنید؛ نه با عصبانیت، سرزنش، کلمات ناراحت کننده، تهدید و زور.

البته مسلماً گفتنِ این ها از عمل کردن به آنها آسان‎تر است. اما به یاد داشته باشید، شما می‎خواهید به کودک‎تان یاد بدهید که چگونه خشمِ خود را کنترل کند. اگر شما خودتان فریاد بزنید یا خشمگین شوید الگویِ او خواهید شد و همان رفتاری را که نمی‎خواهید انجام دهد، در او تقویت و تشویق خواهید کرد.

مترجم: نغمه خالقی

منبع: www.kidshealth.org