اگر مي دانستيم

اگر می توانستیم خاموش باشیم،  چقدر گویا بودیم. اگر می توانستیم  به موقع کنار بکشیم تا کودک خود را باز یابد،  چقدر به تربیت فعال معنا می بخشیدیم. اگر می توانستیم اندکی نسبت به مسوولیت فردی فرزندانمان بی تفاوت باشیم، چقدر به پرورش حس مسوولیت ورفع بی تفاوتی آنها کمک می نمودیم. اگر می توانستیم به جای آنها تصمیم نگیریم،  به جای آنها انتخاب نکنیم، به جای آنها ارزش گذاری نکنیم،  چقدر به استقلال، تصمیم گیری و اصالت انتخاب ودرونی شدن ارزشها کمک می کردیم.

اگر می توانستیم در محبت کردن معتدل باشیم، چقدر به جدیت فرزندانمان کمک می نمودیم. اگر می توانستیم کودکان را در رنج وتلاش و زحمت قرار دهیم،  چقدر به خود سازی و خود کفایتی و خود یابی آنها کمک می نمودیم

اگر می توانستیم و تحمل آن را داشتیم تا فرزندانمان را اندکی ناکام کنیم چقدر به درک لذت کامیابی آنها کمک می نمودیم. اگر می توانستیم طعم آزادگی و قناعت را در نداری ومحرومیت به آنها بچشانیم ، چقدر به سیری و مناعت طبع آنها کمک می نمودیم. اگر می دانستیم که تربیت چه چیز نیست،  آنگاه پی می بردیم که تربیت چه چیز هست. اگر می دانستیم که نصیحت کردن تربیت کردن نیست

و اگر می دانستیم آموزش دادن دین،  تربیت دینی نیست و اگر می دانستیم عادت دادن،  ایجاد اخلاق درونی شده نیست و اگر می دانستیم یاد دادن،  تعلیم دادن نیست و اگر می دانستیم پاسخ دادن،  قانع کردن نیست  و اگر میدانستیم نوازش کردن،  محبت کردن نیست و اگر می دانستیم احترام گذاشتن،  ترحم کردن نیست و اگر می دانستیم تعظیم کردن،  تکریم کردن نیست و اگر می دانستیم و .... وچقدر به تربیت کمک می نمودیم.